روزگاری شد که از اهل وفا دل برده اند

رخت خود زین بحر گوهرها به ساحل برده اند

ماضی از مستقبل این انجمن پر می زند

آنچه پیش چشم می آرند از دل برده اند

رنگ حال هچکس بر هیچکس روشن نشد

شمع گل کردند یاران یا ز محفل برده اند

بر در ارباب دنیا حلقه می گرید چو چشم

از تغافل بس که آبروی سایل برده اند

با دو عالم جلوه یک تمثال پیدا نیستیم

صورت آیینهٔ ما از مقابل برده اند

شمع سان داریم از سر تا قدم یک عذر لنگ

رنگ هم از روی ما بسیارکاهل برده اند

از سر مو تا سر ناخن درین تسلیمگاه

هر چه آوردیم نذر تیغ قاتل برده اند

گرد ما مقصد تلاشان تا کجا گیرد قرار

نامه ها هرسو به بال سعی بسمل برده اند

سیر مینا بایدت کردن پری بی پرده نیست

هرکجا بردند لیلی را به محمل برده اند

در سراغ عافیت بیهوده می سوزی نفس

زین بیابان رفتگان با خویش منزل برده ا ند

از فسون سحرکاریهای این مزرع مپرس

خلق خرمن می کند اوهام حاصل برده اند

این نهال باغ حسرت از چه حرمان آب داشت

دود پیش آمد به هرجا نام بیدل برده اند